Ik zit op het strand en hoor ineens een peuter heel hard boos schreeuwen om iets wat te maken heeft met zijn koekje. De ouders kijken niet verbaasd op of om en ik moet in mijzelf lachen omdat het zo een herkenbaar tafereel is.

Rustig praten ze tegen de jongen die zijn boosheid daardoor snel weer kwijt lijkt te zijn.

De ouders kijken nog even kort naar mij alsof ze willen zeggen, sorry voor zijn geschreeuw.

Ik kan alleen maar een grote glimlach terug geven.

Het is hoe we met dingen omgaan besef ik. Zowel zij als ik.

Zij maken zich niet druk, ik maak mij niet druk, en het jongetje, die maakte zich even druk maar omdat niemand zich verder druk maakt is hij het snel weer kwijt en maakt hij zich ook niet meer druk.

Liefs Monique