Iedereen die mij al jaren kent weet dat ik iemand ben die van nature niet het gevoel kent om jong moeder te willen worden of überhaupt om kinderen te willen. Ik riep altijd ‘niet voor mijn 30e, en vanaf dan zien we het wel’ kindloos was ook een optie. Mijn vriend en ik zijn dan ook na 3 jaar relatie bijna uit elkaar gegaan omdat hij wel deze oerdrang kende. Maar omdat wij zoveel van elkaar houden maakte wij de afspraak samen verder te gaan. Hij wetende dat we misschien geen kinderen namen en ik wetende dat hij misschien toch nog bij mij weg zou gaan omdat de wens te groot zou kunnen zijn. Maar voor nu was onze liefde het sterkst.
Vrij aan het begin van onze relatie (inmiddels 9 jaar samen) hadden wij een heftige periode waarin ik een verkeerde PAP uitslag kreeg. Ja het vermeende uitstrijkje. Ik was 26 en schrok mij natuurlijk een ongeluk. In Nederland wordt dit pas officieel vanaf 30 jaar gecheckt maar ik heb van eeuwig geluk mogen spreken dat dit bij mij per toeval is ontdekt. Ik hoor de gynaecoloog nog zo zeggen ’tja we hoeven het uitstrijkje niet te doen hoor komt meestal toch niks uit.’ Gelukkig heb ik met mijn grote mond gezegt, doe die toch maar. PAP3b, CIN 3, gelukkig konden ze konden alle muterende cellen weghalen en na een paar jaar controles was alles weer hersteld. In deze tijd wordt je even hard aan het denken gezet, hoe staat het met zwanger worden, wat als het terug komt, wat als het hoger zit, wat als….. Je gaat anders nadenken over het feit dat je misschien straks helemaal geen keuze meer hebt. Dat is toch wel echt vrijheid hé, keuzes kunnen maken. Dit was stap 1 dichter naar mijn kinderwens. Ik merkte namelijk dat het idee dat deze keuze mij ontnomen zou kunnen worden mij helemaal niet aanstond, dat zei mij genoeg.
" Hoe bijzonder is het hoe het leven invloed heeft op een kinderwens."
In 2017 had ik met mijn wilde haren een reis gepland : de ’transmongolie express naar Beijing’ ik zou 3 maanden alleen gaan touren en halverwege zou vriendlief een paar weken aanhaken. Maar 2 maanden voor vertrek werd ik ziek, heel erg ziek. Ik ging ziekenhuis in en uit en zag menig mdl (maagdarmleverarts) maar niemand die iets kon vinden. In 1 maand viel ik 8 kilo af had ik buikpijnen waarbij ik niet meer op mijn benen kon staan en heb ik wekenlang verhoging gehad die maar aan hield. Mijn leven stond helemaal stil. Ik had dit overigens zelf niet door want ik kon niks meer door de pijn, de vermoeidheid, de uitputting en het afvallen. Hulpeloos wilde ik bijna niet meer….. Bijna want na elk alternatief pad ook bewandeld te hebben kwam ik toch uit bij een medicijn die ze mij eigenlijk liever niet wilde geven omdat ze dachten dat dit niet zou helpen. Deze medicatie tegen een parasiet heeft mij er bovenop geholpen maar een lange weg van herstel stond mij nog te wachten. En nog steeds ben ik vermoeid, en is mijn weerstand niet meer wat het was.
Deze lange weg heeft mij terug gezet en laten kijken naar wat er echt belangrijk is in het leven en hoe kort dit kan zijn. Prioriteiten waren verlegd en inzichten veranderd. Een bepaalde rust had mij gevonden een rust waarin ik klaar was om een gezinnetje te starten 
.